EINDE

Vrijdag 31 augustus
De hele dag er voor uitgetrokken om vanuit Cesme het vliegtuig van 17.35 uur te halen. Dus steeds ruim op tijd.

Een incident met een dolmus. Een andere dolmus haalde ons in en de hulpen van beide bussen kregen ruzie. Zo erg zelfs dat een hulp met een grote steen ging gooien. Waarom? Was hier sprake van broodroof?

De terugreis in een overvolle airbus (400 personen) met veel jankende kinderen.

Openbaar Vervoer

In Goreme spraken we kort een Duitse knaap die op weg was naar "der Heimat" na een lange wereldreis. Hij zei dat Israël pretendeerde de best georganiseerde busondernemingen te hebben, maar hij vond dat Turkije die titel wel kon opeisen.

Inderdaad, over lange afstanden met luxe bussen reizen is in Turkije perfect. Alleen de wegen laten het afweten. Er zijn te weinig vierbaanssnelwegen. De bussen zijn luxe, hebben airconditioning, goede verzorging. Een heuse steward zorgt voor de drankjes, eau de cologne en een goede gang van zaken. De chauffeur ziet eruit als een piloot.
De reserveringen kloppen altijd en de vertrektijden zijn precies.
De busstations "otogar" zijn bij de grote steden enorme complexen met veel bedrijvigheid. Veel marmer, grote ruimtes die goed worden schoongehouden, geven de stations een moderne uitstraling.

Dan zijn er de minibusjes voor de iets kortere afstanden, 50 - 200 km. Ook meestal met airco, en stopt geregeld, ook op plaatsen waar geen busstop is of busstation. Je kan ook hiervoor reserveren, je kan in de bus betalen en afhankelijk van de afstand ook aan de steward betalen.

En dan de "dolmus", een fenomeen. Kleine busjes, 15 zitplaatsen en wat sta-ruimte. Ze rijden altijd een vaste route tegen een vaste prijs. Vaak int en wisselt de chauffeur het geld onder het rijden, waarbij het geld soms van achter naar voren wordt doorgegeven.
Vaak heeft de chauffeur een hulp die hiervoor zorgt.
De chauffeur let, behalve op het verkeer, ook op potentiele klanten die langs de kant van de weg staan. De toetertjes van de dolmus zijn bedoeld om hun komst te benadrukken. Er rijden er veel, behalve naar het vliegveld van Izmir. Daar kan je dan alleen komen met de taxi.

Wij werden met een dolmus afgezet op de snelweg en konden het laatste stuk lopen naar het vliegveld.

"De" Turk

Vier weken in Turkije, tussen de Turken, als toerist.
De Turken die denken aan de toerist goed te kunnen verdienen, gedragen zich kinderlijk, vervelend en aanmatigend.

"Ello" is het eerste woord dat zij leren.. "Where are you from" en "What is your name" kunnen de peuters voor de peuterschool al zeggen. Later wordt het misschien wat geraffineerder, maar het niveau blijft even kinderachtig.
Als het heel erg wordt weet je zeker dat in de buurt loopt van winkels van tapijthandelaren.
Met prijzen doen ze maar wat. Zonder gedegen afspraken vooraf kan je niet vertouwen op de eindafrekening. Als je niet oppast is er of niet goed geteld en/of gerechten duurder dan op de menulijst (alleen na uitdrukkelijk verzoek vaak in te zien).
Een andere truc dingen in rekening te brengen waar je normaal niet voor betaalt (beetje brood, water, tandenstoker, service).

Dit is natuurlijk een vertekend beeld, want de gewone Turk is ook nieuwsgierig, maar gaat niet zo ver. Ik denk dat je rustig kan vragen je portemonnee te bewaren, maar vertrouw hem niet over de prijs van eventueel bewaarloon.

`