Zaterdag 24 juli 1999, de tweeëntwintigste dag (Ouarzazate)
Wat een dag. 's Morgens wakker geworden met veel zand tussen de tanden. En dan de vroege rit met een minibusje door een steenachtige vlakte waar vele onduidelijke sporen leiden naar het plaatsje Rissani. We hebben besloten om de zuidelijke route zonder autobus te nemen naar Ouarzazate.
In Rissani horen we dat "our king is dead". Dit was kennelijk in het Berberwoestijndorpje nog niet doorgedrongen of ze wilden het ons niet vertellen.
We reden met een volle grand taxi (zes personen, 20 Dh p.p.) naar Alnif. Een lange rit van 1 « uur. In Alnif konden we in een bijna lege taxi naar Tazzarine rijden, maar moesten de 4 lege plaatsen wel betalen, 100 Dh. In Tazzarine werd het iets lastiger. Met wat onderhandelen over de lege plaatsen van de taxi konden we weer voor 100 Dh door de kale rotsige streek met af en toe een oase rijden naar Tansikht. Onze handige medepassagier regelde daarop weer een taxi waarbij wij maar een klein gedeelte van de lege plaatsen hoefden te betalen. Omdat de chauffeur steeds met de nodige krachtsinspanning het trillende stuur moest omdraaien voor de vele bochten langs de diepe ravijnen, twijfelde Willemijn vaak aan de goede afloop van deze lange rit, 100 km. Al met al kostte ons deze lange rit per taxi van 350 km 370 Dh.
"Les Maroccain pleurent, le roi est mort". In Ouarzazate waren vele zeer lawaaierige optochten om het verdriet te uiten, maar niet alle jongeren zijn zo bedroefd, want die hebben geen werk, geen toekomst en het land mogen en kunnen ze niet uit.
Onderweg tussen Rissani en Alnif moesten we nog een stel jongens afzetten in een plaatsje dat 3 km van de weg aflag. De chauffeur wilde eerst niet, maar na wat heen en weer gepraat reed hij toch het macadam weggetje op naar het in het dal gelegen oaseplaatsje. Kennelijk een hele belevenis dat een taxi aankwam, want de jeugd liep in grote getale uit om de aankomst van ons te beleven. Kennelijk was dit weer het hoogtepunt van de dag in het slaperige dorpje.