Donderdag 22 juli 1999, de twintigste dag (Erfoud.)
Na een moeilijke nacht in het prachtige Todradal (Dick heeft nu echt de Marokkaanse kakziekte) een vlotte reis terug met de grand taxi voor weinig geld en weer mooie uitzichten. De bus naar Erfoud ging pas om 15.30 uur en dat werd dus vijf uur zoet houden. Gelukkig werden we opgevangen door een Franse Marokkaan die ons via het bekende spel deel belanden in een kleine tapijtenzaak waar weer prachtige tapijten werden uitgestald. Met de belofte de gemaakte foto naar hem op te sturen waren we al weer twee uur verder en dan wachten tot de bus van halfvier. We hadden geluk, dezelfde mooie bus die ons naar Tenirhir bracht. Zonder ruitenwissers, aan de voorkant een openstaande klep die het inwendige van de motor laat zien, losse kleverige zittingen en gordijntjes die of naar buiten waaien of in je nek spelen en altijd te vol, behalve het laatste stuk. Maar problemen werden vlot en tactisch opgelost door de roadboys. Nu weten we ook waarom één van de boys een soort korte dikke stok bij zich draagt bij het uitstappen. Deze dient om de achterdeur klemvast te zetten.
Verder een lange rit door een oneindig roodsteenachtig woestijnlandschap met opeens prachtige oases vol palmbomen. Soms over een weg ter breedte van een autobus. Regels over wie er in de berm moet duiken bij elkaar tegemoet komen hebben we niet kunnen ontdekken.
Vermoeid en warm aangekomen in Erfoud en diverse aanbieders onbeleefd van ons afgeslagen.